هشت چیز روزه را باطل میکند:
اوّل: خوردن و آشامیدن.
دوّم: جماع.
سوّم:
استمناء. و استمناء آن است: که مرد با خود یا به‌وسیله دیگری بدون جماع،
کاری کند که منی از او بیرون آید. و تحقق آن در زن به نحوی است که در مسأله
(۳۴۵) بیان شد.
چهارم: دروغ بستن به خدا و پیغمبر و جانشینان پیغمبر علیهم السلام بنا بر احتیاط واجب.
پنجم: رساندن غبار غلیظ به حلق بنا بر احتیاط واجب.
ششم: باقی ماندن بر جنابت و حیض و نفاس تا اذان صبح.
هفتم: اماله کردن با چیزهای روان.
هشتم: عمداً قی کردن.
و احکام اینها را می توانید در ادامه ی مطلب در آسمونی مشاهده کنید
۱ ـ خوردن و آشامیدن:
مسأله ۱۵۵۲ ـ اگر روزه‌دار با التفات به اینکه روزه دارد عمداً چیزی بخورد یا بیاشامد،
روزه او باطل می‌شود، چه خوردن و آشامیدن آن چیز معمول باشد مثل نان و آب،
چه معمول نباشد، مثل خاک و شیره درخت، و چه کم باشد، چه زیاد، حتی اگر
مسواک را از دهان بیرون آورد و دوباره به دهان ببرد و رطوبت آن را فرو برد،
روزه باطل می‌شود، مگر آنکه رطوبت مسواک در آب دهان به‌طوری از بین برود
که رطوبت خارج به آن گفته نشود.
مسأله ۱۵۵۳ ـ اگر موقعی که مشغول غذا خوردن است بفهمد صبح شده، باید لقمه را از دهان بیرون آورد، و چنانچه عمداً فرو ببرد روزه‌اش باطل است، و به دستوری که بعداً گفته خواهد شد کفّاره هم بر او واجب می‌شود.
مسأله ۱۵۵۴ ـ اگر روزه‌دار سهواً چیزی بخورد یا بیاشامد، روزه‌اش باطل نمیشود.
مسأله ۱۵۵۵ ـ آمپول
و سرم روزه را باطل نمی‌کند، هرچند آمپول تقویتی یا سرم قندی‌نمکی باشد، و
همچنین اسپری که برای تنگی نفس استعمال می‌شود اگر دارو را فقط وارد ریه
کند روزه را باطل نمی‌کند، و همچنین دارو در چشم و گوش ریختن، روزه را باطل
نمی‌کند، اگرچه مزه آن به گلو برسد. و اگر در بینی بریزد اگر به حلق نیز
نرسد روزه را باطل نمی‌کند.
مسأله ۱۵۵۶ ـ اگر روزه‌دار چیزی را که لای دندان مانده است عمداً فرو ببرد، روزه‌اش باطل می‌شود.
مسأله ۱۵۵۷ ـ
کسی که میخواهد روزه بگیرد، لازم نیست پیش از اذان دندان‌هایش را خلال کند،
ولی اگر بداند غذائی که لای دندان مانده در روز فرو میرود، باید خلال کند.
مسأله ۱۵۵۸ ـ فرو بردن آب دهان، اگرچه به واسطه خیال کردن ترشی و مانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمی‌کند.
مسأله ۱۵۵۹ ـ فرو
بردن اخلاط سر و سینه، تا به فضای دهان نرسیده اشکال ندارد، ولی اگر داخل
فضای دهان شود، احتیاط مستحب آن است که آن را فرو نبرند.
مسأله ۱۵۶۰ ـ اگر
روزه‌دار به‌قدری تشنه شود که بترسد از تشنگی بمیرد، یا به او ضرری برسد،
یا آنکه به سختی بیفتد که نمی‌تواند آن را تحمل کند، می‌تواند به‌اندازه‌ای
که ترس از این امور برطرف شود آب بیاشامد، بلکه در فرض ترس از مرگ و مانند
آن واجب است ولی روزه او باطل می‌شود. و اگر ماه رمضان باشد، باید ـ بنا
بر احتیاط لازم ـ بیشتر از آن نیاشامد، و در بقیه روز از انجام کاری که
روزه را باطل میکند خودداری نماید.
مسأله ۱۵۶۱ ـ
جویدن غذا برای بچه یا پرنده، و چشیدن غذا و مانند اینها که معمولاً به حلق
نمیرسد، اگرچه اتفاقاً به حلق برسد روزه را باطل نمی‌کند. ولی اگر انسان
از اوّل بداند که به حلق میرسد، روزه‌اش باطل می‌شود، و باید قضای آن را
بگیرد و کفّاره هم بر او واجب است.
مسأله ۱۵۶۲ ـ انسان نمی‌تواند برای ضعف روزه را بخورد، ولی اگر ضعف او به‌قدری است که معمولاً نمیشود آن را تحمل کرد، خوردن روزه اشکال ندارد.
۲ ـ جماع:
مسأله ۱۵۶۳ ـ جماع روزه را باطل میکند، اگرچه فقط به مقدار ختنه‌گاه داخل شود و منی هم بیرون نیاید.
مسأله ۱۵۶۴ ـ
اگر کمتر از مقدار ختنه‌گاه داخل شود و منی هم بیرون نیاید، روزه باطل
نمیشود. ولی در شخصی که ختنه‌گاه ندارد، اگر کمتر از مقدار ختنه‌گاه داخل
شود نیز روزه‌اش باطل می‌شود.
مسأله ۱۵۶۵ ـ
اگر عمداً قصد جماع نماید، و شک کند که به‌اندازه ختنه‌گاه داخل شده یا نه؛
حکم این مسأله با مراجعه به مسأله (۱۵۴۹) دانسته می‌شود، و در هر صورت اگر
کاری که روزه را باطل میکند انجام نداده باشد، کفاره بر او واجب نیست.
مسأله ۱۵۶۶ ـ اگر
فراموش کند که روزه است و جماع نماید، یا او را به جماع مجبور نمایند
به‌طوری که از اختیار او خارج شود روزه او باطل نمیشود، ولی چنانچه در بین
جماع یادش بیاید، یا جبر او برداشته شود باید فوراً از حال جماع خارج شود، و
اگر خارج نشود روزه او باطل است.
۳ ـ استمناء:
مسأله ۱۵۶۷ ـ اگر روزه‌دار استمناء کند ـ معنای استمناء در مسأله (۱۵۵۱) گذشت ـ روزه‌اش باطل می‌شود.
مسأله ۱۵۶۸ ـ اگر بی‌اختیار منی از انسان بیرون آید، روزه‌اش باطل نیست.
مسأله ۱۵۶۹ ـ هرگاه
روزه‌دار بداند که اگر در روز بخوابد محتلم می‌شود ـ یعنی در خواب منی از
او بیرون میآید ـ جایز است بخوابد هرچند به سبب نخوابیدن به زحمت نیفتد، و
اگر محتلم شود روزه‌اش باطل نمیشود.
مسأله ۱۵۷۰ ـ اگر روزه‌دار در حال بیرون آمدن منی از خواب بیدار شود، واجب نیست از بیرون آمدن منی جلوگیری کند.
مسأله ۱۵۷۱ ـ روزه‌داری که محتلم شده، می‌تواند بول کند، اگرچه بداند به واسطه بول کردن باقیمانده منی از مجری بیرون میآید.
مسأله ۱۵۷۲ ـ روزه‌داری
که محتلم شده اگر بداند منی در مجری مانده و در صورتی که پیش از غسل بول
نکند، بعد از غسل منی از او بیرون میآید، احتیاط مستحب آن است که پیش از
غسل بول کند.
مسأله ۱۵۷۳ ـ
کسی که عمداً به قصد بیرون آمدن منی بازی و شوخی کند و منی از او بیرون
نیاید، اگر دو مرتبه نیت روزه نکند روزه او باطل است، و اگر نیت روزه کند
باید ـ بنا بر احتیاط لازم ـ روزه را تمام کند و قضا هم بنماید.
مسأله ۱۵۷۴ ـ اگر
روزه‌دار بدون قصد بیرون آمدن منی مثلاً با زن خود بازی و شوخی کند،
چنانچه اطمینان دارد که منی از او خارج نمیشود اگرچه اتفاقاً منی بیرون
آید، روزه او صحیح است. ولی اگر اطمینان ندارد، در صورتی که منی از او
بیرون آید، روزه‌اش باطل است.
۴ ـ دروغ بستن به خدا و پیغمبر(صلی الله علیه وآله) و ائمه (علیهم السلام) :
مسأله ۱۵۷۵ ـ
اگر روزه‌دار به گفتن یا به نوشتن یا به اشاره و مانند اینها به خدا و
پیغمبر صلی الله علیه و آله و ائمه علیهم السلام عمداً نسبتی را بدهد که
دروغ است ـ اگرچه فوراً بگوید دروغ گفتم یا توبه کند ـ روزه او ـ بنا بر
احتیاط لازم ـ باطل است، و همچنین است ـ بنا بر احتیاط مستحب ـ دروغ بستن
به حضرت زهرا سلام الله علیها و سایر پیغمبران و جانشینان آنان.
مسأله ۱۵۷۶ ـ
اگر بخواهد خبری را که دلیلی بر حجیت او ندارد و نمیداند راست است یا دروغ
نقل کند ـ بنا بر احتیاط واجب ـ باید به نحو نقل بگوید، و آن را به پیامبر و
ائمه علیهم السلام مستقیماً نسبت ندهد.
مسأله ۱۵۷۷ ـ اگر چیزی را به اعتقاد اینکه راست است از قول خدا یا پیغمبر نقل کند و بعد بفهمد دروغ بوده، روزه‌اش باطل نمیشود.
مسأله ۱۵۷۸ ـ اگر
چیزی را که میداند دروغ است، به خدا و پیغمبر نسبت دهد و بعداً بفهمد آنچه
را که گفته راست بوده، اگر میدانسته که این کار روزه را باطل میکند، باید ـ
بنا بر احتیاط لازم ـ روزه را تمام کند و قضای آن را هم بجا آورد.
مسأله ۱۵۷۹ ـ
اگر دروغی را که دیگری ساخته عمداً به خدا و پیغمبر و ائمه علیهم السلام
نسبت دهد ـ بنا بر احتیاط لازم ـ روزه‌اش باطل می‌شود، ولی اگر از قول کسی
که آن دروغ را ساخته نقل کند اشکال ندارد.
مسأله ۱۵۸۰ ـ
اگر از روزه‌دار بپرسند که آیا پیغمبر صلی الله علیه و آله چنین مطلبی
فرموده‌اند و او جایی که در جواب باید بگوید نه عمداً بگوید بلی، یا جایی
که باید بگوید بلی عمداً بگوید نه، روزه‌اش ـ بنا بر احتیاط لازم ـ باطل
می‌شود.
مسأله ۱۵۸۱ ـ اگر
از قول خدا یا پیغمبر حرف راستی را بگوید بعد بگوید دروغ گفتم، یا در شب
به دروغ به آنان نسبتی بدهد و فردای آن که روزه میباشد بگوید آنچه دیشب
گفتم راست است ـ بنا بر احتیاط ـ روزه‌اش باطل می‌شود، مگر آنکه مقصودش
بیان حال خبرش باشد.
۵ ـ رساندن غبار غلیظ به حلق:
مسأله ۱۵۸۲ ـ
بنا بر احتیاط واجب رساندن غبار غلیظ به حلق روزه را باطل میکند، چه غبار
از چیزی باشد که خوردن آن حلال است مثل آرد، یا غبار چیزی باشد که خوردن آن
حرام است مثل خاک.
مسأله ۱۵۸۳ ـ رساندن غبار غیر غلیظ به حلق، روزه را باطل نمی‌کند.
مسأله ۱۵۸۴ ـ
اگر به واسطه باد غباری غلیظ پیدا شود و انسان با اینکه متوجه است و
می‌تواند مواظبت کند ولی مواظبت نکند و به حلق برسد ـ بنا بر احتیاط واجب ـ
روزه‌اش باطل می‌شود.
مسأله ۱۵۸۵ ـ احتیاط واجب آن است که روزه‌دار دود سیگار و تنباکو، و مانند اینها را هم به حلق نرساند.
مسأله ۱۵۸۶ ـ
اگر مواظبت نکند و غبار یا دود و مانند اینها داخل حلق شود، چنانچه یقین یا
اطمینان داشته که به حلق نمیرسد، روزه‌اش صحیح است، و اگر گمان میکرده که
به حلق نمیرسد، بهتر آن است که آن روزه را قضا کند.
مسأله ۱۵۸۷ ـ اگر فراموش کند که روزه است و مواظبت نکند، یا بی‌اختیار غبار و مانند آن به حلق او برسد، روزه‌اش باطل نمیشود.
مسأله ۱۵۸۸ ـ فرو بردن تمام سر در آب روزه را باطل نمی‌کند، ولی کراهت شدید دارد.
۶ ـ باقی ماندن بر جنابت و حیض و نفاس تا اذان صبح:
مسأله ۱۵۸۹ ـ
اگر جنب عمداً در ماه رمضان تا اذان صبح غسل نکند، یا اگر وظیفه‌اش تیمم
است تیمم ننماید، باید روزه آن روز را تمام کند و روزی دیگر را نیز روزه
بگیرد، و چون معلوم نیست آن روز قضا است یا عقوبت است، هم روزه آن روز از
ماه رمضان را به قصد «ما فی‌الذمه» انجام دهد، و هم روزی که بجای آن روز
روزه میگیرد، و قصد قضا نکند.
مسأله ۱۵۹۰ ـ
کسی که میخواهد قضای روزه ماه رمضان را بگیرد، هرگاه تا اذان صبح عمداً جنب
بماند، نمی‌تواند آن روز را روزه بگیرد، و اگر از روی عمد نباشد می‌تواند،
اگرچه احتیاط در ترک آن است.
مسأله ۱۵۹۱ ـ در
غیر روزه ماه رمضان و قضای آن ـ از اقسام روزه‌های واجب و مستحب ـ اگر جنب
عمداً تا اذان صبح بر حال جنابت باقی بماند، می‌تواند آن روز را روزه
بگیرد.
مسأله ۱۵۹۲ ـ کسی که در شب ماه رمضان جنب است، چنانچه عمداً غسل نکند تا وقت تنگ شود، باید تیمم کند و روزه بگیرد و روزه‌اش صحیح است.
مسأله ۱۵۹۳ ـ اگر
جنب در ماه رمضان غسل را فراموش کند و بعد از یک روز یادش بیاید، باید
روزه آن روز را قضا نماید، و اگر بعد از چند روز یادش بیاید، روزه هرچند
روزی را که یقین دارد جنب بوده قضا نماید، مثلاً اگر نمیداند سه روز جنب
بوده یا چهار روز، باید روزه سه روز را قضا کند.
مسأله ۱۵۹۴ ـ کسی
که در شب ماه رمضان برای هیچ‌کدام از غسل و تیمم وقت ندارد، اگر خود را
جنب کند، روزه‌اش باطل است و قضا و کفّاره بر او واجب می‌شود.
مسأله ۱۵۹۵ ـ اگر
بداند وقت برای غسل ندارد و خود را جنب کند و تیمم کند، یا با اینکه وقت
دارد عمداً غسل را تأخیر بیندازد تا وقت تنگ شود و تیمم کند روزه‌اش صحیح
است، هرچند گناهکار است.
مسأله ۱۵۹۶ ـ کسی
که در شب ماه رمضان جنب است و میداند که اگر بخوابد تا صبح بیدار نمیشود ـ
بنا بر احتیاط واجب ـ نباید غسل نکرده بخوابد، و چنانچه پیش از غسل
اختیاراً بخوابد و تا صبح بیدار نشود، باید روزه آن روز را تمام کند، و قضا
و کفاره بر او واجب می‌شود.
مسأله ۱۵۹۷ ـ هرگاه جنب در شب ماه رمضان بخوابد و بیدار شود، اگر احتمال بدهد که اگر دوباره بخوابد پیش از اذان صبح بیدار می‌شود می‌تواند بخوابد.
مسأله ۱۵۹۸ ـ
کسی که در شب ماه رمضان جنب است و یقین یا اطمینان دارد که اگر بخوابد پیش
از اذان صبح بیدار می‌شود، چنانچه تصمیم داشته باشد که بعد از بیدار شدن
غسل کند، و با این تصمیم بخوابد و تا اذان خواب بماند، روزه‌اش صحیح است.
مسأله ۱۵۹۹ ـ کسی
که در شب ماه رمضان جنب است و اطمینان ندارد که اگر بخوابد پیش از اذان
صبح بیدار می‌شود، چنانچه غفلت داشته باشد که بعد از بیدار شدن باید غسل
کند، در صورتی که بخوابد و تا اذان صبح خواب بماند ـ بنا بر احتیاط ـ قضا
بر او واجب می‌شود.
مسأله ۱۶۰۰ ـ کسی
که در شب ماه رمضان جنب است و یقین دارد یا احتمال میدهد که اگر بخوابد
پیش از اذان صبح بیدار می‌شود، چنانچه نخواهد بعد از بیدار شدن غسل کند، در
صورتی که بخوابد و بیدار نشود، باید روزه آن روز را تمام کند و قضا و
کفاره بر او لازم است. و همچنین است ـ بنا بر احتیاط لازم ـ اگر تردید
داشته باشد که بعد از بیدار شدن غسل کند یا نه.
مسأله ۱۶۰۱ ـ اگر
جنب در شب ماه رمضان بخوابد و بیدار شود و یقین کند، یا احتمال دهد، که
اگر دوباره بخوابد پیش از اذان صبح بیدار می‌شود و تصمیم هم داشته باشد که
بعد از بیدار شدن غسل کند، چنانچه دوباره بخوابد و تا اذان بیدار نشود،
باید روزه آن روز را قضا کند، و اگر از خواب دوّم بیدار شود و برای مرتبه
سوّم بخوابد و تا اذان صبح بیدار نشود، باید روزه آن روز را قضا کند ـ و
بنا بر احتیاط استحبابی ـ کفاره نیز بدهد.
مسأله ۱۶۰۲ ـ
خوابی که در آن احتلام صورت گرفته است، خواب اوّل حساب می‌شود، بنابراین
اگر پس از بیدار شدن دوباره بخوابد و تا اذان صبح بیدار نشود، چنانچه در
مسأله قبل گفته شد، روزه آن روز را باید قضا کند.
مسأله ۱۶۰۳ ـ اگر روزه‌دار در روز محتلم شود، واجب نیست فوراً غسل کند.
مسأله ۱۶۰۴ ـ هرگاه در ماه رمضان بعد از اذان صبح بیدار شود و ببیند محتلم شده، اگرچه بداند پیش از اذان محتلم شده، روزه او صحیح است.
مسأله ۱۶۰۵ ـ کسی
که میخواهد قضای روزه رمضان را بگیرد، اگر بعد از اذان صبح بیدار شود و
ببیند محتلم شده و بداند پیش از اذان محتلم شده است، می‌تواند آن روز را به
قصد قضای ماه رمضان روزه بگیرد.
مسأله ۱۶۰۶ ـ اگر
زن در شب ماه رمضان پیش از اذان صبح از حیض یا نفاس پاک شود و عمداً غسل
نکند، و اگر وظیفه‌اش تیمم است و تیمم ننماید، روزه آن روز را باید تمام
کند و قضای آن را نیز بگیرد. و در روزه قضای ماه رمضان اگر عمداً غسل و
تیمم را ترک کند ـ بنا بر احتیاط واجب ـ نمی‌تواند آن روز را روزه بگیرد.
مسأله ۱۶۰۷ ـ زنی که در شب ماه رمضان از حیض یا نفاس پاک شده، اگر عمداً غسل نکند تا وقت تنگ شود، باید تیمم نماید، و روزه آن روزش صحیح است.
مسأله ۱۶۰۸ ـ
اگر زن پیش از اذان صبح در ماه رمضان از حیض یا نفاس پاک شود و برای غسل
وقت نداشته باشد، باید تیمم نماید، ولی لازم نیست تا اذان صبح بیدار بماند.
و همچنین است حکم جنب در صورتی که وظیفه‌اش تیمم باشد.
مسأله ۱۶۰۹ ـ اگر
زن نزدیک اذان صبح در ماه مبارک رمضان از حیض یا نفاس پاک شود، و برای
هیچ‌کدام از غسل و تیمم وقت نداشته باشد، روزه‌اش صحیح است.
مسأله ۱۶۱۰ ـ
اگر زن بعد از اذان صبح از خون حیض یا نفاس پاک شود، یا در بین روز خون حیض
یا نفاس ببیند، اگرچه نزدیک مغرب باشد، روزه او باطل است.
مسأله ۱۶۱۱ ـ اگر زن غسل حیض یا نفاس را فراموش کند، و بعد از یک روز یا چند روز یادش بیاید، روزه‌هایی که گرفته صحیح است.
مسأله ۱۶۱۲ ـ اگر
زن پیش از اذان صبح در ماه رمضان از حیض یا نفاس پاک شود و در غسل کوتاهی
کند و تا اذان غسل نکند، و در تنگی وقت تیمم هم نکند ـ چنانچه گذشت ـ روزه
آن روز را باید تمام کند و قضا نماید، ولی چنانچه کوتاهی نکند مثلاً منتظر
باشد که حمام زنانه شود، اگرچه سه مرتبه بخوابد و تا اذان غسل نکند، و در
تیمم کردن کوتاهی نکند، روزه او صحیح است.
مسأله ۱۶۱۳ ـ
اگر زنی که در حال استحاضه کثیره است، هرچند غسل‌های خود را به تفصیلی که
در احکام استحاضه در مسأله (۳۹۴) گفته شد بجا نیاورد، روزه او صحیح است.
همچنان که در استحاضه متوسطه اگرچه غسل نکند، روزه‌اش صحیح است.
مسأله ۱۶۱۴ ـ
کسی که مسّ میت کرده ـ یعنی جایی از بدن خود را به بدن میت رسانده ـ
می‌تواند بدون غسل مسّ میت روزه بگیرد، و اگر در حال روزه هم میت را مسّ
نماید، روزه او باطل نمیشود.
۷ ـ اماله کردن (داخل کردن آب یا هر مایع دیگر به داخل روده بزرگ):
مسأله ۱۶۱۵ ـ اماله کردن با چیز روان اگرچه از روی ناچاری و برای معالجه باشد، روزه را باطل میکند.
۸ ـ قی کردن:
مسأله ۱۶۱۶ ـ هرگاه
روزه‌دار عمداً قی کند اگرچه به واسطه مرض و مانند آن ناچار باشد، روزه‌اش
باطل می‌شود. ولی اگر سهواً یا بی‌اختیار قی کند، اشکال ندارد.
مسأله ۱۶۱۷ ـ اگر در شب چیزی بخورد که میداند به واسطه خوردن آن، در روز بی‌اختیار قی میکند، روزه‌اش صحیح است.
مسأله ۱۶۱۸ ـ اگر روزه‌دار بتواند از قی کردن خودداری کند، اگر به طبع خود حادث شده است، لازم نیست از آن جلوگیری کند.
مسأله ۱۶۱۹ ـ اگر
مگس در گلوی روزه‌دار برود، چنانچه به مقداری فرو رفته باشد که به پائین
دادن آن خوردن گفته نشود، لازم نیست آن را بیرون آورد، و روزه‌اش صحیح است.
و اما اگر به این مقدار فرو نرفته باشد باید آن را بیرون آورد هرچند که
این کار متوقف بر قی کردن باشد ـ مگر در صورتی که قی کردن برای او ضرر، یا
مشقت زیادی داشته باشد ـ و چنانچه آن را قی نکند و فرو برد، روزه‌اش باطل
می‌شود، و اگر آن را با قی کردن خارج کند نیز روزه‌اش باطل می‌شود.
مسأله ۱۶۲۰ ـ
اگر سهواً چیزی را فرو ببرد و پیش از رسیدن به معده یادش بیاید که روزه
است، چنانچه به‌قدری پائین رفته باشد که اگر آن را داخل معده کند به آن
خوردن نگویند، لازم نیست آن را بیرون آورد و روزه او صحیح است.
مسأله ۱۶۲۱ ـ اگر
یقین داشته باشد که به واسطه آروغ زدن، چیزی از گلو بیرون میآید، چنانچه
طوری باشد که بر آن قی کردن صدق کند، نباید عمداً آروغ بزند. ولی اگر یقین
نداشته باشد اشکال ندارد.
مسأله ۱۶۲۲ ـ اگر آروغ بزند و چیزی در گلو یا دهانش بیاید، باید آن را بیرون بریزد، و اگر بی‌اختیار فرو رود، روزه‌اش صحیح است.
